Recept van Esmee: Zomerse parelcouscous met een homemade pesto rosso

Recept van Esmee: Zomerse parelcouscous met een homemade pesto rosso

Couscous kennen we denk ik allemaal wel, op mijn oma van 91 na. Alhoewel: misschien dat zelfs zij de piepers weleens opzij schuift voor hét graanproduct uit Noord-Afrika. Niet zo gek ook, want het vult als een tierelier, het is snel klaar en je kunt er eindeloos mee variëren. Vooral couscoussalades zijn mega populair in ons koude kikkerlandje.
Vandaag sta ik stil bij de schoonheid van dit tarweproduct en kijk ik naar zijn grote broer: meneer parelcouscous. Ik deel uiteraard ook weer een recept en ik zweer, met de hand op het hart, dat dit zomerse gerecht in een handomdraai op tafel staat. Uiteraard wel met een homemade rode pesto. Ik blijf een foodie die haar gasten wil imponeren. Nu mag alleen dat zonnetje nog wat minder wispelturig zijn…  

Twijfelachtige geschiedenis
Google is your best friend. Dat dacht ik ook toen ik de zoekterm ‘geschiedenis couscous’ opzocht. Toch was ik al gauw de kluts kwijt. Komt couscous nou uit Marokko? Of toch uit Algerije of Mauritanië? Of was het Tunesië? Het internet raakt er niet over uitgepraat. Uiteindelijk verwijzen de meeste bronnen naar Marrakesh. In deze Marokkaanse stad zou de oorsprong liggen van couscous. In een dertiende-eeuws kookboek is immers de oudste verwijzing naar het gerecht terug te vinden en hierbij wordt gerefereerd aan een bekend recept uit, jawel, Marrakesh. Ik doe het ervoor en houd vast aan deze theorie. Don’t shoot the messenger.

Vrijdag, couscousdag
Hoe dan ook: voor Noord-Afrikaanse landen is couscous hét nationale gerecht. Een beetje zoals paella met Spanje verbonden is, ratatouille bij Frankrijk hoort en wij de koningen zijn van de stamppot. Daarbij wordt in Noord-Afrikaanse landen, vooral in Marokko, ook een belangrijke traditionele waarde toegekend aan couscous. Zo wordt de couscous traditiegetrouw op vrijdag na het middaggebed samen met familie en vrienden gegeten. Couscous is ook het vaste gerecht op begrafenissen. Dan worden schalen naar de moskee gebracht, waar iedereen kan aanschuiven: toestemming vragen is overbodig. Het is een gerecht van verbinding en troost.

It’s so fluffy!
Couscous is in ons land razend populair. Dat heeft ongetwijfeld ook met de bereidingswijze te maken: je legt de couscous in een schaal, giet er wat kokend water bij, laat de boel wellen en een kind kan de was doen. Toch? Niet helemaal. Althans, de traditionele couscous wordt heel anders klaargemaakt. Hierbij wordt de couscous namelijk gestoomd in een couscoussière (of zeef of stoompan, maar dat klinkt toch minder sexy). Het resultaat is éxtra fluffy couscous en dus niet zo’n droge hap. Je vindt hier een goed basisrecept. Kortom: couscous is heel wat meer dan die stomme kant-en-klare in plastic verpakte salade uit de supermarkt dus. Er zit liefde in.

Grote broertje
Vandaag presenteer ik echter een gerecht met een ander soort couscous. De parelcouscous welteverstaan. Beide varianten worden van durumtarwe gemaakt, maar je ziet het verschil direct: de korrels van de parelcouscous zijn veel groter. Het lijken wel kleine pareltjes (goh) naast het grove gries dat couscous heet. Daarbij is ook de receptuur anders. Zo wordt parelcouscous net als pasta al dente gekookt terwijl couscous dus geweld of gestoomd wordt. Bovendien wordt de parelcouscous ook in andere gerechten gebruikt. Ook dat is niet zo gek want het komt uit de Midden-Oosterse keuken terwijl ‘gewone’ couscous een Noord-Afrikaanse oorsprong kent. Eigenlijk dus een totaal ander product met ook nog eens een andere, wat vollere, smaak.

Desalniettemin zie ik beide couscousvarianten als broertjes. Ik gebruik ze door elkaar in allerlei recepten. Het is maar net hoe mijn pet staat. Van een gestoomde, traditionele couscous met een saffraan bouillon tot een frisse, gemakkelijke parelcouscoussalade met munt. Ik maak uitstapjes naar alle delen van de wereld. Dat geeft ook maar weer aan hoe waanzinnig populair en veelzijdig couscous is.

Bij voorkeur probeer ik overigens wel te gaan voor de volkoren- of speltcouscous: die bevat lekker veel vezels, vitamines en mineralen. Helaas moet ik eerlijk toegeven dat ik van parelcouscous nog geen volkorenvariant gevonden heb in de reguliere supermarkt. Dat betekent dat onderstaand recept ter compensatie éxtra veel groentes en vitamines bevat.

Hét recept

Met trots presenteer ik een frisse salade met parelcouscous, feta, véél groentes, cashewnoten en een zelfgemaakte rode pesto. De basis keek ik ooit af bij een heel goede vriendin, de homemade pesto is mijn eigen toevoeging. Ideaal voor barbecues, verjaardagen en grote gezelschappen, maar ook prima op te smikkelen als lunchhapje. Zalig in combinatie met een ondergaande zon en een glas ijskoude rosé. En ik kan alvast verklappen: die rosé van Wijnwinkel Le Nord is echt een pareltje. Laten we dat nu nét nodig hebben bij die parelcouscous…

Ingrediënten (voor één grote salade om te delen)

Voor de fluffy parelcouscous:

  • 200 gram parelcouscous
  • 150 gram feta
  • 2 lente-uitjes
  • 3 nectarines
  • 250 gram cherrytomaatjes
  • 1 of 2 rode paprika’s
  • 1 citroen
  • Flinke hand cashewnoten
  • Optioneel: 150 gram gerookte kipfilet

Voor de zalige pesto rosso:

  • 40 gram pijnboompitten
  • 125 gram zongedroogde tomaatjes, uit olie, uitgelekt
  • 75 gram gegrilde paprika uit blik, uitgelekt
  • 1-2 teentjes knoflook, grof gehakt
  • 15 gram basilicumblaadjes
  • 40 gram Parmezaanse kaas (geraspt, poeder of vlokken)
  • 3-5 eetlepels extra vierge olijfolie
  • Peper & zout

Kook de parelcouscous zoals aangegeven op de verpakking beetgaar. Giet af, verdeel over een grote schaal en zet even apart.

Maak ondertussen de rode pesto. Rooster hiervoor de pijnboompitten in een droge koekenpan tot ze een mooi kleurtje hebben. Laat ze daarna afkoelen. Pas wel op: deze krengen verbranden plotseling bij het knipperen van je ogen! Mix alle ingrediënten, behalve de olijfolie, in de keukenmachine tot een fijne pasta. Voeg vervolgens geleidelijk de olijfolie toe totdat de pesto de gewenste dikte heeft. Proef en breng op smaak met peper en zout. Meng de pesto door de couscous heen.

Tip! Houd een paar basilicumblaadjes van de pesto apart voor de garnering van de salade. Groen maakt gezellig! 

Snijd de citroen doormidden en knijp één helft uit boven de schaal met couscous. Snijd de andere helft in schijfjes. Hak de paprika en nectarines in kleine stukjes en halveer de tomaatjes. Voeg de groentes en fruit toe aan het gerecht meng goed door elkaar. Verbrokkel de feta over de salade. Snipper de lente-ui in fijne ringetjes en strooi over de feta. Verdeel tot slot de cashewnoten over het gerecht en maak af met wat achtergehouden basilicumblaadjes en schijfjes citroen. Een echter carnivoor? Voeg dan wat gerookte kip toe. Enjoy!

Tip! Wil je extra gezond doen? Skip de feta of vervang voor hüttenkäse, laat de Parmezaanse kaas weg uit de pesto en gebruik een keer freekeh als basis. Dit product wordt gemaakt van onrijpe, groene tarwekorrels en zit daarom boordevol voedingsstoffen. Zo bevat het bijna vier keer (!) zoveel vezels als zilvervliesrijst.

Wijnadvies van Wijnwinkel Le Nord

Een mooie rosé uit de Provence

Rosé wordt, wat ons betreft onterecht, nog wel eens weggezet als borrel- of terraswijn. Tuurlijk zijn die er ook, lekker licht en doordrinkbaar. Maar er zijn ook prachtige vollere rosés die heerlijk smaken bij een zomerse maaltijd als deze. Château Henri Bonnaud ligt in een van de kleinste en oudste appellaties (1948) van de Provence, aan de poort van Aix-en-Provence. Gebied met een zeer specifieke bodem, aan de voet van de zo vaak geschilderde Mont Sainte Victoire. Het is een familiedomein van 14 hectare groot.

De rosé heeft een heldere oranje-zalmroze kleur met een heerlijke ontwikkeling van aroma’s. Geurt vooral naar vers rood fruit (framboos/bes). De smaak is rond en verfrissend, veel rood fruit als framboos en rode bessen. Soepele en elegante rosé en ook nog eens biologisch.

Over Esmee

Esmee Köhler is foodblogger en auteur. Een aantal jaar geleden viel zij 15 kilo af – en de kilo’s bleven weg. Door onderzoek kwam zij steeds meer tot de conclusie dat een “normale’ aanpak het beste werkt. Zij besloot haar ervaring samen te vatten in een boek: Het Normale Dieet. Eenvoudige dieetregels, ervaringsverhalen en simpele recepten met lekkere verse producten vormen voor haar de basis. Voor Wijnwinkel Le Nord laat Esmee zien welke keuzes zij maakt om gezond én lekker te eten. En ja, een goed glas wijn hoort daar absoluut bij!

Geen reacties

PLAATS UW REACTIE

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.